هرآینه با شما می‌گویم، زمانه‌ی شمشیر و تبر نزدیک است.

هنگامه‌ی کولاکِ گرگ. زمانه‌ی سرمای سپید و نور سپید نزدیک است. زمان دیوانگی و زمان خواری. تد دِیرِآذ، زمان سرانجام. جهان در میان

یخبندان خواهد مُرد و از خورشیدِ نو دوباره متولد خواهد گشت. جهان دوباره متولد خواهد شد، از خون مهتر[1]، از هن ایخائر، از بذری

که  کاشته شده است. بذری که جوانه نمی‌زند، بلکه شعله می‌کشد.

اِستوآث آسه! این‌گونه خواهد بود! به نشانه‌ها دقت کنید! با شما می‌گویم این نشانه‌ها چه خواهند بود: نخست خون آئن سِیده بر زمین جاری خواهد شد،

خون اِلف‌ها...

بمباران به اندازه­ی کافی مخرب بود، اما اتفاق بعدی خیلی سریع از آن سبقت گرفته بود. از آزمایشگاه خطرناک و نابود شده، یک دوجین از

بیماران مختلف ویروس تی بیرون ریخته بودند و چند تا BOW ، سلاح‌های بیوارگانیک. سری تی انسان­ها را به آدمخوارهای بی­مغز تبدیل

می‌کرد،

یک اثر فرعی تاسف­آور، اما در واقع برای انسان­ها ساخته نشده بود. با استفاده از معجزات غیرقابل اعتماد علم، بیشتر سلاح­های زیستی جدید

اصلاً

انسان نبودند و ویروس آن‌ها را به  قاتلانی بی‌رحم تبدیل می‌کرد.

آشوب به راه افتاده بود. فرمانده­ی پایگاه، دیوانه­ی چندش­آوری که اسمش آلفرد اشفورد بود، هیچ اقدامی برای سر و سامان دادن به اوضاع

نکرده بود، بنابراین سربازان ارشد باید رهبری را بر عهده می­گرفتند. زندانی­ها قطعاً به هیچ دردی نمی­خوردند، اما چند تا از نگهبان­ها به همراه

سربازان دفاع و ضدحمله­ی بسیار مفتضحانه­ای را ترتیب داده بودند؛ افراد خود او مثل بقیه خیلی سریع شکست خورده بودند، سه تا از OR1ها،

جدیدترین گونه­ی مطلوب ویروس تی، در راه فرودگاه هلیکوپتر همه را قلع و قمع کرده بودند.  

تمام آموزش­هایی که به آن‌ها داده بود در عرض یک یا دو دقیقه از بین رفته بود. OR1ها به طور خاصی نفرت­انگیز بودند، وحشیانه حمله

می‌بردند و بسیار قدرتمند بودند. خوشبختانه فقط چند تا از آن‌ها فرار کرده بودند ...