کیت وینترز جاودانگی را به دست آورده است؛ اما اگر زندگی همراه با هنری در سرزمین مردگان را می‌خواهد، باید برایش بجنگد.

جاودانه شدن هیچ‌گاه آسان نبوده. بااین‌حال کیت در شرف تاج‌گذاری به‌عنوان ملکه‌ی سرزمین مردگان، مثل همیشه تنهاست؛ و علی‌رغم عشق رو به

افزایشش نسبت به هنری، حکمران سرزمین مردگان، او هر روز سردتر و مرموزتر می‌شود. سپس، درمیانه مراسم تاج‌گذاری کیت، هنری توسط

تنها موجودی که قدرت کافی برای کشتنش را دارد ربوده می‌شود: پادشاه تایتان‌ها.

هنگامی‌که خدایان دیگر آماده جنگی بزرگ می‌شوند که ممکن است دوران آن‌ها را به سر آورد، نجات هنری از اعماق تارتاروس تنها به عهده‌ی

کیت است؛ اما در مسیر گذر از غارهای بی‌انتهای سرزمین مردگان، کیت می‌بایست از کسی کمک بگیرد که بزرگ‌ترین تهدید برای آینده اوست.

همسر اول هنری، پرسفونه.

گاهی اوقات حس می‌کنم اگر فقط تماشا کنید، فقط بی‌حرکت بنشینید و اجازه دهید دنیا پیش روی‌تان حضور داشته باشد...

قسم می‌خورم بعضی وقت‌ها زمان فقط برای یک ثانیه متوقف می‌شود و دنیا با همان شتاب باز می‌ایستد. آن‌هم فقط برای یک

ثانیه؛ و اگر به طریقی توانسته باشید راهی برای زندگی کردن در آن یک ثانیه پیدا کنید، می‌توانید تا ابد زنده بمانید.

کتاب منتخب سال از دیدگاه Pennsylnania Young Readers

نامزده جایزه بهترین کتاب از دیدگاه Missouri Gateway

نامزد کتاب برتراز دیدگاه کاربران Goodreads


تاریخ ارسال کتاب 1397/11/10

فروش در حال حاضر از طریق سایت و دفتر انتشارات

فیرا جاودانه است.

او پس از نجات معشوقه‌اش تاملین از دست ملکه‌ی شریر پریان، درحالی‌که از قدرت‌های فایی بزرگ برخوردار شده به اسپرینگ کورت

بازمی‌گردد؛ اما نمی‌تواند کارهای وحشتناکی که برای نجات جان مردم تاملین انجام داد و همچنین معامله‌ای که با ریسند، لرد بزرگ نایت کورت

ترسناک کرد را به دست فراموشی بسپارد.

با اینکه فیرا بیشتر درگیر شبکه‌ی مرموز سیاست‌ها و عشق ریسند می‌شود؛ اما جنگ در شرف وقوع است و مصیبتی به مراتب بزرگ‌تر از هر

ملکه‌ای، تمام چیزهایی که فیرا برای‌شان جنگیده بود را تهدید به نابودی می‌کند. او باید با گذشته‌اش روبه‌رو شود، موهبت‌هایش را بپذیرد و در

مورد آینده‌اش تصمیم بگیرد.

او باید از قلبش صرف‌نظر کند تا جهانی از هم جدا شده را بهبود بخشد.

نامزد جایزه‌ی Lincoln

برنده جایزه‌ی کتاب برتر سال از دیدگاه کاربران Goodreads.

آن نقاشی دروغی بیش نبود.

دروغی درخشان و زیبا، آکنده از غنچه‌های صورتی کم‌رنگ و پرتو‌های گسترده خورشید.

دیروز آغازش کردم؛ جست‌وجویی بی‌هدف در باغ رُز نهفته‌ی آن‌سوی پنجره‌های باز کارگاه را. در لابه‌لای

خارهای درهم‌تنیده و برگ‌های اطلسی و تپه‌های سرسبزی که تا دوردست‌ها گسترده شده بود.

 بهاری بی‌امان و همیشگی.

اگر جسارت به خرج می‌دادم و این منظره از دربار را  به تصویر می‌کشیدم، خارهای درنده، گل‌هایی که نور

خورشید را از گیاهان کوچک‌تر از خود می‌ربود و تپه‌های ممتد قرمزرنگ می‌بود.

اما هر ضربه‌ی ‌قلم‌مو روی بوم وسیع نقاشی حساب‌شده بود؛ هر پیچ‌وتابی از رنگ‌های ترکیب‌شده نه فقط

برای به تصویر کشیدن بهاری خوش‌منظر، بلکه برای ترسیم دنیایی روشن بود. گرچه نه خیلی خوشحال؛

اما خرسند بودم از اینکه درنهایت از هراس‌هایی رهایی یافتم که با تلاش آن‌ها را فاش کردم.

به گمانم طی هفته‌های گذشته همچون یکی از این نقاشی‌ها، با مهارت و ظرافت رفتار کرده‌ بودم. شاید

اگر انتخاب می‌کردم آن‌گونه که دلم می‌خواهد خود واقعی‌ام را نشان دهم، آراسته به چنگال‌هایی درنده

می‌شدم که زندگی را از همراهان کنونی‌ام می‌ربود؛ و سپس آن تالارهای مجلل را خون‌آلود ترک می‌کردم.