آن نقاشی دروغی بیش نبود.

دروغی درخشان و زیبا، آکنده از غنچه‌های صورتی کم‌رنگ و پرتو‌های گسترده خورشید.

دیروز آغازش کردم؛ جست‌وجویی بی‌هدف در باغ رُز نهفته‌ی آن‌سوی پنجره‌های باز کارگاه را. در لابه‌لای

خارهای درهم‌تنیده و برگ‌های اطلسی و تپه‌های سرسبزی که تا دوردست‌ها گسترده شده بود.

 بهاری بی‌امان و همیشگی.

اگر جسارت به خرج می‌دادم و این منظره از دربار را  به تصویر می‌کشیدم، خارهای درنده، گل‌هایی که نور

خورشید را از گیاهان کوچک‌تر از خود می‌ربود و تپه‌های ممتد قرمزرنگ می‌بود.

اما هر ضربه‌ی ‌قلم‌مو روی بوم وسیع نقاشی حساب‌شده بود؛ هر پیچ‌وتابی از رنگ‌های ترکیب‌شده نه فقط

برای به تصویر کشیدن بهاری خوش‌منظر، بلکه برای ترسیم دنیایی روشن بود. گرچه نه خیلی خوشحال؛

اما خرسند بودم از اینکه درنهایت از هراس‌هایی رهایی یافتم که با تلاش آن‌ها را فاش کردم.

به گمانم طی هفته‌های گذشته همچون یکی از این نقاشی‌ها، با مهارت و ظرافت رفتار کرده‌ بودم. شاید

اگر انتخاب می‌کردم آن‌گونه که دلم می‌خواهد خود واقعی‌ام را نشان دهم، آراسته به چنگال‌هایی درنده

می‌شدم که زندگی را از همراهان کنونی‌ام می‌ربود؛ و سپس آن تالارهای مجلل را خون‌آلود ترک می‌کردم.

برای رسیدن به بام کسل از شهر کسل‌راک، سه راه وجود دارد: جاده‌ی ۱۱۷، جاده‌ی پلزنت و پله‌های خودکشی. در تابستان

سال ۱۹۷۴، گوئندی پترسون دوازده ساله، از این پله‌ها بالا می‌دود. پله‌هایی که توسط میله‌هایی (که احتمالاً در گذر زمان

زنگ‌زده‌اند) نگه‌داشته شده و به‌صورت زیگزاگی تا بالای صخره ادامه دارد.او هر روز از این پله‌ها بالا می‌دود، در بالای

صخره نفس تازه می‌کند و به‌صدای دادوفریاد بچه‌هایی که در زمین‌بازی، بازی می‌کنند گوش می‌دهد. از دوردست صدای

برخورد چوب‌های آلومینیومی بیسبال به توپ را می‌شنود. بچه‌های لیگ سال سومی برای مسابقه آماده می‌شوند.یک روز،

غریبه‌ای را آن بالا می‌بیند. او از دور به گوئندی می‌گوید: «هی، دختر جون. چند دقیقه بیا اینجا. من و تو باید یه‌ذره باهم

حرف بزنیم.«

و عجیب‌ترین اتفاقات زندگی گوئندی رقم می‌خورد...


فروش در حال حاضر از طریق سایت و دفتر انتشارات

جسد قطع عضو شده‌­ی «آنا میتاکی» چهل‌و‌دو ساله در محوطه­‌ای متروکه نزدیک به خانه‌­اش در شمال غرب راکون­‌سیتی پیدا شد، او چهارمین

قربانی مربوط به پرونده­‌ی قاتلان آدمخوار است که در یک ماه گذشته در منطقه­‌ی نزدیک «دریاچه­ ی ویکتوری» به قتل رسیده‌اند. مشابه با نظرات

پزشکی قانونی راجع به قربانی­‌های دیگر، قسمت­‌هایی از بدن میتاکی علائم خورده شدن را نشان می­‌داد و به نظر می­‌رسید اثرات گازها متعلق به

دندان­‌های انسان باشد. «فرمانده آیرونز» در اظهارات کوتاهی بیان کرد که «  RPD» به شدت در تلاش برای دستگیری عاملان این جرائم

شنیع است و او در حال رایزنی با مقامات شهر است تا اقدامات امنیتی شدیدتری برای محافظت از شهروندان راکون صورت بگیرد.

علاوه بر قتل­‌های سریالی قاتلان آدمخوار، در چند هفته­‌ی گذشته، سه نفر دیگر احتمالاً به دلیل حمله­‌ی حیوانات در جنگل راکون کشته شده‌اند،

این آمار مرگ­‌های اسرارآمیز را به هفت نفر می ‌رساند.


 

در جامعه، مأموران تصمیم می گیرند که چه کسی را دوست بدارید، کجا کار کنید، چه زمانی بمیرید.

کاسیا همیشه به تصمیمات آن‌ها اطمینان خاطر داشته است. با کمک آن‌ها می‌توان زندگی‌ای طولانی، شغلی عالی و جفتی ایده‌آل داشت. پس وقتی که چهره‌ی بهترین دوستش روی صفحه نمایشگر همسانی نقش بست، کاسیا می‌دانست که او همسر آینده‌اش است... تا وقتی که دید یک چهره‌ی دیگر قبل از اینکه صفحه نمایشگر سیاه شود، برای یک لحظه به نمایش درآمد.  حال کاسیا با انتخاب‌های غیرممکنی روبه‌رو است؛ انتخاب بین زاندر و کای، بین زندگی‌ای که یک عمر آن را می‌شناخته و مسیری که هیچ‌کس دیگری جرأت نداشته در آن قدم بگذارد؛ انتخابی بین کمال و عشق.

هرآینه با شما می‌گویم، زمانه‌ی شمشیر و تبر نزدیک است.

هنگامه‌ی کولاکِ گرگ. زمانه‌ی سرمای سپید و نور سپید نزدیک است. زمان دیوانگی و زمان خواری. تد دِیرِآذ، زمان سرانجام. جهان در میان

یخبندان خواهد مُرد و از خورشیدِ نو دوباره متولد خواهد گشت. جهان دوباره متولد خواهد شد، از خون مهتر[1]، از هن ایخائر، از بذری

که  کاشته شده است. بذری که جوانه نمی‌زند، بلکه شعله می‌کشد.

اِستوآث آسه! این‌گونه خواهد بود! به نشانه‌ها دقت کنید! با شما می‌گویم این نشانه‌ها چه خواهند بود: نخست خون آئن سِیده بر زمین جاری خواهد شد،

خون اِلف‌ها...