اواخر سپتامبر در حوالی شهر بزرگ؛ یک روز آفتابی بود، اما کارلوس که به سمت دفتر منطقه می­رفت می­توانست اولین نجوای پاییز را حس 

کند. هوا که به نوعی رقیق می­شد و برگ­ها که روی شاخه­های بالای سرش شروع به پژمرده شدن کرده‌بودند. البته اینجا درخت‌های زیادی نبود؛

آپارتمانش در لبه­ی ناحیه­ی صنعتی وسیعی بود- چند تا کارخانه­ی دودگرفته­ی قطعه­سازی، محوطه­های نرده­کشی شده که گیاهان هرزه آن‌ها را

پوشانده‌بودند و زمین­هایی که به نظر انبارهای متروکه می‌رسیدند. دفتر U.B.C.S. در واقع انبار کالای بازسازی شده‌ای بود که در محوطه­ای

متعلق به آمبرلا قرار داشت، دور آن مجتمع حمل و نقل تقریباً پیشرفته­ای بود که محل فرود برای هلیکوپتر و باراندازهای کاملی داشت. امکانات

خوبی بودند، اما کارلوس باز هم در تعجب بود که چرا یک ناحیه­ به این کثیفی را انتخاب کرده‌بودند. واضح بود که می‌توانستند از عهده­ی

جاهای خیلی بهتری بر بیایند.

کارلوس که از خیابان "اورت" بالا می‌رفت، ساعتش را چک و راه رفتنش را کمی تندتر کرد. دیرش نشده‌بود، با این حال می­خواست قبل

از توضیح عملیات به آنجا برسد و حرف‌های افراد دیگر را بشنود. هیرامی گفته‌بود که آن‌ها همه­ را خبر کرده‌بودند، چهار گروه، سه جوخه­ی ده

نفره در هر گروه، در کل یکصدوبیست نفر. کارلوس در جوخه­ی A  از گروه D یک سرجوخه بود؛ نحوه­ی تعیین این‌جور مسائل مسخره بود،

اما خُب به نظرش لازم بود که همه­ی افراد قابل پیگیری باشند. کسی حتماً چیزهایی می­دانست ...