آن نقاشی دروغی بیش نبود.

دروغی درخشان و زیبا، آکنده از غنچه‌های صورتی کم‌رنگ و پرتو‌های گسترده خورشید.

دیروز آغازش کردم؛ جست‌وجویی بی‌هدف در باغ رُز نهفته‌ی آن‌سوی پنجره‌های باز کارگاه را. در لابه‌لای

خارهای درهم‌تنیده و برگ‌های اطلسی و تپه‌های سرسبزی که تا دوردست‌ها گسترده شده بود.

 بهاری بی‌امان و همیشگی.

اگر جسارت به خرج می‌دادم و این منظره از دربار را  به تصویر می‌کشیدم، خارهای درنده، گل‌هایی که نور

خورشید را از گیاهان کوچک‌تر از خود می‌ربود و تپه‌های ممتد قرمزرنگ می‌بود.

اما هر ضربه‌ی ‌قلم‌مو روی بوم وسیع نقاشی حساب‌شده بود؛ هر پیچ‌وتابی از رنگ‌های ترکیب‌شده نه فقط

برای به تصویر کشیدن بهاری خوش‌منظر، بلکه برای ترسیم دنیایی روشن بود. گرچه نه خیلی خوشحال؛

اما خرسند بودم از اینکه درنهایت از هراس‌هایی رهایی یافتم که با تلاش آن‌ها را فاش کردم.

به گمانم طی هفته‌های گذشته همچون یکی از این نقاشی‌ها، با مهارت و ظرافت رفتار کرده‌ بودم. شاید

اگر انتخاب می‌کردم آن‌گونه که دلم می‌خواهد خود واقعی‌ام را نشان دهم، آراسته به چنگال‌هایی درنده

می‌شدم که زندگی را از همراهان کنونی‌ام می‌ربود؛ و سپس آن تالارهای مجلل را خون‌آلود ترک می‌کردم.

یک‌بار در کتاب فیزیکم خواندم؛ کائنات می‌خواهد که مشاهده شود؛ و وقتی مردم توجه نشان می‌دهند، انرژی حرکت می‌کند و منتقل می‌شود. شاید

عشق هم همین است؛ کسی را داشته باشی که آن‌قدر به تو اهمیت بدهد و به تو توجه کند که تو تشویق شوی تا حرکت کنی، منتقل شوی و انرژی

پتانسیلت را به انرژی جنبشی تبدیل کنی. شاید تنها چیزی که همه به آن نیاز دارند این است که کسی به آن‌ها توجه کند و آن‌ها را ببیند. تو مثل

آسمونِ خاکستری هستی. حتی اگه خودت نخوای، قشنگی.

نامزد برترین کتاب سال ۲۰۱۵

بعد از تخریب قبرستان – آخرین پناهگاه امن گسسته­های فراری – کانر و لو درحال فرار هستند؛ اما برای اولین بار، هدف‌شان فقط فرار نیست.

این بار آن‌ها به سمت پاسخ می­روند. پاسخ آن‌ها  در قالب زنی­ست که سازمان "کنترل شهروندی" سعی کرده از کل تاریخ پاک کند. اگر بتوانند آن

زن را پیدا کنند و بفهمند چرا مأموران سایه­مانندِ پشت گسستگی آن‌قدر از او می­ترسند، ممکن  است کلیدی برای نابودی همیشگی گسستگی پیدا

کنند. کم، پسر به‌هم پیوسته، نقشه کشیده سازمان سازنده­اش را نابود کند؛ چون می­داند اگر بتواند کنترل شهروندی را به زانو درآورد، ریسا

خواهد دید که کم واقعاً چه حسی نسبت به او دارد؛ و بدون ریسا، کم درست به یاد نمی­آورد انسان بودن چه حسی دارد.با وجود مقامات پلیس

بزهکاران نوجوان و دزدان اعضای انتقام­جو، راه کانر، لو، کم و ریسا باهم تلاقی کرده و همگی تغییر خواهند کرد.